Του Μάρκου Κάβουρα
Αλικαρνασσός 20-08-2010
Αγαπητέ Αντώνη
Μες στης ζωής τα ταξιδέματα πολλές φορές μας έρχονται τα πάνω κάτω. Αν όμως όλα είναι περαστικά όλα αυτά ξεχνιούνται.
Τι να φταίει; ούτε κι εγώ ξέρω. Μπορεί το μάτιασμα.
Γιατί ” τα μαυρομάτικα ματιάσματα καθώς και τα μαυρομάτικα φασόλια δεν είναι τίποτα μπροστά στο γαλανό μάτι που φτάνει μέχρι το μεδούλι“.
Τι το θελες κι εσύ το βάψιμο;
Πάντως πολύ μας έλειψες.
Χάσαμε κι εμείς την Ιταλία…… χωρίς δική μας υπαιτιότητα . Ήταν όμως τόσο μεγάλη η επιθυμία να περάσει όλοι η παρέα μερικές μέρες μαζί, που ψάξαμε ένα προορισμό κοντινό με πλούσια ιστορία που θα μας ταξίδευε στο παρελθόν ,θα μας μάγευε τα μάτια και θα βελτίωνε τη γνώση.
Έτσι ξεκινήσαμε ένα οδοιπορικό στο τρίγωνο, Έφεσος Αλικαρνασσός Μίλητος Πριήνη.
Αν κρίνω όμως από τις εντυπώσεις των συνταξιδιωτών μετά την επιστροφή, νομίζω ότι αυτή η εκδρομή άγγιξε ευαίσθητες χορδές.
Μπορεί η ζέστη να ήταν υψηλή ,κι από τι μου είπαν το ίδιο ήταν και στη Χίο, όμως αυτό δε στάθηκε εμπόδιο για να επισκεφτούμε την Έφεσο όπου οι αρχαίοι θησαυροί χλευάζουν αποδοκιμαστικά το χρόνο και στέκονται εκεί εντυπωσιακοί, περήφανοι, μυστηριακοί ξαναφέρνοντας στο νου εικόνες του χθες.
Βιβλιοθήκη του Κέλσου, μεγάλο θέατρο, αγορά, μαρμάρινη οδός, ωδείο, βουλευτήριο, πρυτανείο, και βέβαια η εκκλησία της Παναγίας όπου έγιναν οι δυο οικουμενικοί σύνοδοι.
Αναζητώντας όσα δεν έσβησε ο χρόνος συνεχίσαμε και την επόμενη μέρα.
Ήταν δε τόσο μεγάλος ο πόθος μας να γνωρίσουμε αυτά τα μέρη που τίποτα δεν μας σταματούσε.
Ούτε το διάστρεμμα της συνταξιδιώτισσας. Τι το ήθελε κι αυτή το μπάνιο; Ούτε το κόκαλο του ψαριού που κάθισε στο λαιμό του Ξενοφώντα. Μάτι καθαρό Ξενοφών, κι ύστερα σου λένε μη πιστεύεις στο μάτι. Ούτε το γυάλινο τραπεζάκι που χτύπησε το πόδι του φίλου μας που τον ανάγκασε να το έχει σε ανάταση μέσα στο λεωφορείο.
Επισκεφτήκαμε την Μίλητο, την πατρίδα του Θαλή ,του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη , και του πρώτου αρχαίου πολεοδόμου του Ιππόδαμου.
Νοσταλγία και πίκρα άγγιξε τις ευαίσθητες ψυχές μας .
Στεκόμαστε εκεί και κοιτάζαμε και θαυμάζαμε και φέρναμε στη μνήμη μας ένα κόσμο αγαπημένο.
Πριήνη. Όσο κι αν κουραστείς ν ανέβεις το δρόμο ,αξίζει τον κόπο για να δεις από ψηλά την απέραντη πεδιάδα του Μαιάνδρου ποταμού και να επισκεφθείς την αρχαία πόλη.
Αν και υπάρχει ένα πολυσύνθετο κολάζ μνημείων από διαφορετικές εποχές, αρχαιοελληνικά, Ρωμαϊκά, πρωτοχριστιανικά, δυνατά συναισθήματα σε πλημμυρίζουν καθώς περπατάς ανάμεσα σε χώρους που άλλοτε έσφυζαν ζωή.
Ναοί της Αθηνάς, της Δήμητρας, και του Δία. Ακρόπολη Πρυτανείο.
Στη συνέχεια αναζητήσαμε τον Ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα.
Ακόμα και σήμερα δεσπόζουν οι δύο δίδυμες κολόνες.
( πολλοί πιστεύουν ότι η πόλη ονομάστηκε έτσι ακριβώς από τις κολόνες.) Θα ‘χεις ακούσει φυσικά για τον τριγωνισμό των αρχαίων ελληνικών ναών. Και στη συγκεκριμένη περιοχή της Ήρας στη Σάμο, του Απόλλωνα στα Δίδυμα και της Αθηνάς στην Αλικαρνασσό.
Μπορεί να γυρίζαμε κουρασμένοι και καταϊδρωμένοι στο λεωφορείο αλλά εκεί μας περίμενε το ζεστό χαμόγελο του Μουράτ (βοηθός οδηγού, δεν είναι και λίγο το αξίωμα) με τα παγωμένα νερά του και το δροσερό λεωφορείο.
Αυτός ο κύριος που λες είχε την ικανότητα μ ένα μαγικό τρόπο να εξαφανίζεται μέσα στο κουφάρι του λεωφορείου ( κοιμόνταν μέσα στις μπαγαζιέρες) γι αυτό και τον ονομάσαμε τυφλοπόντικα.
Άσε που στο τέλος μας βγήκε και ερωτευμένος με τη Λεϊλά.
Όταν επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο εκεί να δεις. Όλοι μαζί μέσα στη πισίνα ή στα γαλανά νερά της Αλικαρνασσού να πλατσουρίζουμε σαν μικρά παιδιά.
Και μετά…την πλήρωνε ο μπουφές. Καλά δεν ξαναλέω για το κόκαλο. Ήταν μάτι Ξενοφών. Σου μετρούσε τις μπουκιές η απέναντί σου.
Η νυχτερινή μας έξοδο ήταν ή στη πισίνα παρέα με τα νοσταλγικά τραγούδια της τούρκικης ορχήστρας ή παίρναμε τη βάρκα ταξί που περνούσε κάθε πέντε λεπτά από το μόλο του ξενοδοχείου και πηγαίναμε στην πόλη. το Μποντρούμ.
Συνεχίζεται…