Για να παίξεις χρειάζεται κατάλληλος τόπος. Στην ανάγκη καλά είναι και τα χωράφια. Μα από τη μιά δεν το
ευχαριστιέσαι από τα εμπόδια (τα δένδρα και τους τοίχους) και από την άλλη σε κυνηγούν οι ιδιοκτήτες γιατί πατιέται το χώμα και γίνονται ζημιές στα δέντρα. Ύστερα τα σκάβουν. Πολλά χωράφια έγιναν κατά καιρούς γήπεδα, πρόχειρα βέβαια.
Έτσι σαν σε διώχνουν από κάπου, αναζητάς άλλο και στην απελπισία πήραμε δρόμο για τον ποταμό, τον Κολυδρό. Πιο κάτω από του Κουτουφού βρήκαμε ένα μισοφαγωμένο από τον ποταμό χωράφι και αρχίσαμε.
Άλλος με την τσάπα στον ώμο, άλλος με το φτιάρι, ξεκινούσαμε για την ισοπέδωση. Κάποιος κονόμησε και ένα καροτσάκι. Όποιος μας έβλεπε έλεγε “βρε τι εργατικά παιδιά. Αφ΄ το σκολειό και στη δουλειά“.
Και εμείς όταν ιδρώναμε για τα καλά από το σκάψιμο, για να μην κρυώσουμε, ξαναρχίζαμε το ίδρωμα με το ποδόσφαιρο τα άλλα αγωνίσματα.
Και από εκεί σ΄άλλο χωράφι, και ύστερα άλλο, σαν περιπλανώμενοι γύφτοι.
Κάποτε όμως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και κάποτε μας κάλεσαν πεπειραμένους εμάς, να συμμετάσχουμε στην επιχείρηση καταλήψεως του Αγίου Γεωργίου.
Να κόψουμε τις παλιές πορτοκαλιές. Σκεφθήκαμε πως θάταν πιο καλά, για σιγουριά, να τα ξεριζώσουμε. Έτσι και έγινε.
Και άρχισε η διελκυστίνδα. Πότε να το πέρνουμε εμείς και πότε κάτι άλλοι.. γαδάροι και περιβολάρηδες.
Ύστερα ήρθαν μέρες καλλίτερες. Οργάνωση, εξοπλισμός, πολλά παιδιά, αγώνες, βραβεία. Αμέτρητες οι αναμνήσεις.
Εκεί μέσα σφυρηλατήθηκε η αγάπη για τον τόπο, για ωραίους αγώνες, εδέθηκαν φιλίες, σχηματίστηκαν όνειρα.
Και τώρα, ύστερα από πολυετή προπαρασκευή, φάνηκε η πραγματοποίηση του μεγάλου ονείρου. Το Στάδιο. Και θα το δούμε να το καμαρώσουμε.
ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΣΑΛΙΑΡΗ. Απόσπασμα από το βιβλίο “ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟΝ ΛΕΥΚΩΜΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΦΟΒ ΜΙΑΣ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑΣ”. ΧΙΟΣ 1975